Για εκείνη

Από πολύ μικρή είχα ένα κακό. Μου άρεσε να συνδέω τραγούδια με ανθρώπους. Και λέω κακό γιατί μπλέκω τόσο πολύ την μουσική με τους ανθρώπους που πολλές φορές φοβάμαι να ακούσω υπέροχα τραγούδια επειδή σκέφτομαι. Αυτή η μικρή συνήθεια παρόλα αυτά, υπάρχουν φορές που με κάνει ευτυχισμένη. Με γεμίζει μνήμες, με γυρνάει σε όμορφες στιγμές, με κάνει να χαμογελάω ή ακόμη και να κλαίω. Το ζητούμενο είναι ότι  με ολοκληρώνει ,μου δίνει την αίσθηση της πληρότητας ακόμη και μέσα από στιγμές ή ανθρώπους που έχουν φύγει.  Αυτά τα τόσο έντονα συναισθήματα που μου γεννά η αδυναμία μου αυτή για την μουσική φουντώνουν ακόμη περισσότερο όταν το πρόσωπο που συνδέεται με το τραγούδι είναι τρομερά οικείο.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τα πρωινά μαζί της έχουν το ίδιο άρωμα. Μαγιά, αλεύρι, κύμινο, πιπέρι, σκόρδο, αρώματα κουζίνας. Ποτέ δεν έκρυψε την τεράστια αγάπη της για την μαγειρική.  Κάθε πρωί που ξυπνάω –και δεν δουλεύει- ξέρω ακριβώς που θα την βρω. Θα έχει σηκωθεί νωρίς για να απολαύσει μόνη της τον πρώτο καφέ και μετά θα ξεκινήσει το μαγείρεμα. Θα μας κάνει πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό, ένα κεκάκι για τον καφέ και μια πίτα να υπάρχει. Θα με αφήσει να είμαι δίπλα της για να μαθαίνω, θα με βάλει να κάνω τις εύκολες δουλειές για να λέω ότι βοήθησα και στα κέφια της θα με αφήσει να φτιάξω και κάτι μόνη μου, αρκεί μετά να συμμαζέψω. Κάθε φορά θα φωνάζει πώς για να μαγειρέψεις  χρειάζεσαι απλά μια συνταγή, για να μαγειρέψεις καλά όμως χρειάζεσαι μεράκι.. Πόσες φορές την άκουσα να λέει « Αν δεν έμενες εσύ με τον αδελφό σου στο σπίτι μια σαλάτα θα τρώγαμε με τον μπαμπά σου και θα ήμασταν ευχαριστημένοι».. Μαγειρεύει λέει για να μας ευχαριστεί και το μεράκι που χρειάζεται η μαγειρική, ξέρω ότι το βρίσκει σε μας.
 Η εικόνα της με το αλεύρι στα χέρια, την γκρι της φόρμα, την μουσική να παίζει και αυτή να σιγοτραγουδάει είναι κάτι που δεν θα σταματήσω ποτέ να βλέπω. Ακόμη και όταν δεν θα είναι αυτή εδώ, ξέρω πως θα κοιτάξω ένα πρωί τον καθρέφτη μου και θα την δω σε μένα.
Το τραγούδι για σήμερα είναι από εκείνα που τρελαίνομαι να ακούω και δεν θα πάψω ποτέ να το αγαπώ αφού πάντα θα μου θυμίζει εκείνη.
Με τίτλο συνταγές μαγειρικής και στίχους του τεράστιου Δημήτρη Αποστολάκη θα ταξιδέψουμε σήμερα. Το υπέροχο αυτό τραγούδι το έχουν ερμηνεύσει οι Χαΐνηδες και συγκεκριμένα η Μαρία Κώτη με τον δικό της μοναδικό τρόμο. Οι Χαΐνηδες δημιουργήθηκαν τον Μάρτιο του 1990 στα Χανιά γι’αυτό ίσως και η αδυναμία τους στην παραδοσιακή Κρητική μουσική. Το όνομα τους σημαίνει επαναστάτης, φυγόδικος, αυτός που γυρίζει τα βουνά. Κατά την διάρκεια τόσων χρόνων νέα μέλη προστέθηκαν και άλλα έφυγαν αλλά σταθεροί μέχρι το τέλος παρέμειναν ο Δημήτρης Αποστολάκης και ο Δημήτρης Ζαχαριουδάκης.

Για σένα μαμά που γύρισες την πλάτη στον εαυτό σου ώστε να έχεις τα μάτια σου πάνω μας.