Δε μιλάω για το κορμί σου, μιλάω για την ψυχή σου

Από μικροί μαθαίνουμε να συμβιώνουμε με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Μαθαίνουμε να συμπεριφερόμαστε, να μιλάμε, να ακούμε και μαθαίνουμε να κρίνουμε πως πρέπει να πράξουμε σε κάθε περίσταση. Μαθαίνουμε ακόμη να συμβιβαζόμαστε μαζί τους όταν θέλουμε να περάσει το δικό μας αλλά δε μπορούμε να το καταφέρουμε με λόγια ή πράξεις. Μαθαίνουμε να αγαπάμε, να συμπαθούμε και να απεχθανόμαστε ανθρώπους, συμπεριφορές και στοιχεία στον χαρακτήρα κάποιου. 

Επιλέγουμε τους φίλους μας, τους συντρόφους μας, τους κοντινούς μας ανθρώπους αλλά και τους αντιπάλους μας. Δενόμαστε με άλλους ανθρώπους, μαθαίνουμε να αγαπάμε ή να μισούμε τις ιδιοτροπίες τους, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, τις εκφράσεις του προσώπου τους και χιλιάδες άλλα μικροπράγματα που οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουν καν πως κάνουν. Δεν υπάρχει σωστή απάντηση στην ερώτηση <<Γιατί με αγαπάς;>> ή <<Γιατί διάλεξες εμένα κι όχι κάποιον άλλο;>>. Μερικές φορές ούτε εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε. Ίσως κάποιοι άνθρωποι απλά μας βοηθάνε να εξωτερικεύσουμε τον καλύτερο μας εαυτό με κάποιον τρόπο και μας κάνουν χαρούμενους όταν καταλαβαίνουμε πόσο χρήσιμοι, ελκυστικοί, όμορφοι, έξυπνοι, αστείοι ή χαριτωμένοι είμαστε στην πραγματικότητα. Το πολυτιμότερο απ’όλα όμως είναι να έχεις απέναντι σου κάποιον με τον οποίο να μπορείς να συμπεριφέρεσαι ακριβώς όπως θα έκανες αν ήσουν και μόνος σου. Να είσαι ο εαυτός σου, ο αληθινός τεμπέλης, γκρινιάρης, όχι-τόσο-αστείος εαυτός σου που πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν γνωρίσει (τους αποκαλούμε οικογένεια βασικά επειδή εκείνοι μας αντέχουν σε όλες τις ιδιοτροπίες μας και εξακολουθούν να μας αγαπάνε το ίδιο) και να μην τον παραξενεύεις. Αντιθέτως, νιώθεις πως τον αγαπάς περισσότερο όταν έχεις την ελευθερία να είσαι απόλυτα αληθινός μαζί του. Και σε αγαπάει κι εκείνος.

Τέτοια σύνδεση είναι σπάνιο να βρεθεί καθώς οι περισσότεροι κοιτάνε κυρίως την εξωτερική εμφάνιση και αρκούνται με αυτό. Δεν ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με τον εσωτερικό κόσμο του συντρόφου τους ή του φίλου τους. Αρκεί να βγαίνουν όμορφες selfies και να παίρνουν εκατοντάδες likes στο facebook και το instagram. Εμείς, οι λίγοι, κοιτάμε πέρα από τα καλοσχηματισμένα σώματα του γυμναστηρίου και το άψογο μαλλί του κομμωτηρίου. Κοιτάμε στα μάτια του ανθρώπου που έχουμε απέναντι μας και ψάχνουμε για την ψυχή του, όχι για να χτυπηθούμε στα κλαμπ και τα μπουζούκια, όχι για να μεθύσουμε με την ψευδαίσθηση του “περνάω καλά” χορεύοντας πάνω στα τραπέζια μετά από αμέτρητα ποτά, αλλά για να συζητήσουμε, να δούμε ταινίες μαζί ή αγκαλιά, να παίξουμε επιτραπέζια με τις ώρες και να γελάσουμε με τα χαζά αστεία μας. Είμαστε διατεθειμένοι να δείξουμε το “είναι” μας στον άλλον, όχι για να κερδίσουμε κάτι σε αντάλλαγμα, μα για να τον δούμε να χαμογελάει, για να μας γνωρίσει, να μείνει δίπλα μας παρά τις ιδιοτροπίες και τις παραξενιές μας.

Δεν είμαι κάποια αυθεντία που γνωρίζει τα πάντα. Απεναντίας, πιστεύω πως αυτά που ξέρω είναι απειροελάχιστα μπροστά σε αυτά που έχω να μάθω. Κάθε μέρα μαθαίνω κάτι καινούριο όμως από τους ανθρώπους που έχω γύρω μου, από τη σχολή μου, την οικογένεια μου. Κάθε μέρα νιώθω πως γίνομαι καλύτερος άνθρωπος μαζί τους και μαζί με τη μουσική μου, γι αυτό σήμερα θα χρησιμοποιήσω ένα τραγούδι που με αγγίζει ιδιαίτερα. Όταν πρόκειται να μιλήσω για συναισθήματα συνήθως βάζω Iratus κι έτσι θα κάνω και σήμερα. Σας έχω μιλήσει ξανά γι αυτόν τον άνθρωπο και για το πόσο ιδιαίτερος είναι για μένα. Εάν θέλετε περαιτέρω πληροφορίες για τον Βαγγέλη μπορείτε να τις βρείτε εδώ. Δεν έχω να πω κάτι για το τραγούδι. Τα είπε όλα ο Βαγγέλης.

Εδώ θα σας αφήσω αυτήν την εβδομάδα και θα δώσουμε ραντεβού την επόμενη εβδομάδα! Μέχρι τότε take care!

-xoxo, παρά λίγο ουρακοτάγκος

Γυμνός δεν είσαι στο σεξ, γυμνός είσαι όταν λες στον άλλο για ποιο λόγο δεν κοιμήθηκες πάλι χθες.

Είσαι γυμνός όταν βλέπεις τη διάθεση ενός μικρού παιδιού για ζωή και νιώθεις ενοχές που να νιώσεις δε θες. 

Δε μιλάω για το κορμί σου, μιλάω για την ψυχή σου. 

Γδύσου κι αφήσου, ή ντύσου κι α γαμήσου.