Μέσα σε δύο μέρες με μόνο διάλειμμα για ύπνο παρακολούθησα μια σειρά, το "13 reasons why", η οποία με έβαλε σε πολύ βαθιές σκέψεις και ένιωσα μια υποχρέωση να σας τις μεταδώσω. Πρόκειται για μια νέα σειρά του 2017, αμερικανικής παραγωγής, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Asher Jay, η οποία παρουσιάζει τη ζωή μιας έφηβης κοπέλας, της Χάνα, η οποία μας διηγείται την ιστορία της μέσα από ορισμένες κασέτες που άφησε πίσω της μετά την αυτοκτονία της. Μιλάμε για μια τραγωδία, μια χαμένη ζωή η οποία θα μπορούσε να είχε σωθεί με πάμπολλους τρόπους.
Αν είσαι κι εσύ τόσο προβληματισμένος όσο εγώ, βοήθησε με τον τρόπο σου να γίνουν τα πράγματα έστω λίγο καλύτερα. Μοιράσου αυτό το άρθρο με τους φίλους σου και μίλησέ τους για τη σειρά. Θα είναι έτσι μια καλή αρχή για σκέψη, προβληματισμό και -ιδανικά- για αλλαγή, βελτίωση και εξέλιξη.
Αυτό που με συντάραξε στην ιστορία αυτή είναι πόση κακιά υπάρχει στον κόσμο και πόσο μάλλον στα σχολεία. Όσοι έχουμε περάσει από εφηβεία και έχουμε βρεθεί σε θρανία, ξέρουμε πως είναι να σε κρίνουν είτε επειδή είσαι διαφορετικός είτε επειδή δεν έχεις κάτι για να ξεχωρίσεις από τη μάζα. Ό,τι και να κάνεις, σχεδόν πάντα, θα τύχει έστω και μία φορά να βρεθείς στο στόχαστρο. Τα παιδιά δυστυχώς είναι πολύ πιο σκληρά από τους ενήλικες κι αυτό αποδεικνύεται για άλλη μια φορά μέσα από αυτή τη σειρά.
Είναι απίστευτο το τι μπορεί να κρύβει πίσω του ένα χαμόγελο. Δεν μπορεί κανείς να ξέρει τι κουβαλά ο καθένας και κατά ποσό ένα απλό "γεια" είναι στην ουσία μια κραυγή για βοήθεια, μια αναζήτηση συμμάχων στη ζωή.
Πόση μοναξιά μας περιτριγυρίζει; Η σειρά περιλαμβάνει κάθε είδους παράδειγμα για μια σχολική κοινότητα βουτηγμένη στη δυστυχία και την απογοήτευση της εφηβείας. Παιδιά της αφάνειας, δημοφιλή, ντροπαλά, κοινωνικά, με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό ή όχι, όλοι ζουν το δικό τους Γολγοθά και οι ίδιοι συμβάλουν ο καθένας με τον τρόπο του στο να χαθεί μια ζωή, μια αθώα ζωή, που φώναζε απεγνωσμένα βοήθεια, όμως δέχθηκε μόνο χαριστικές βολές, τη μία πίσω από την άλλη.
Η Χάνα μέσα από τις 13 της κασέτες μας μιλάει σε κάθε μια από αυτές για έναν λόγο, που την οδήγησε στην οριστική αφαίρεση της ζωής της. Η αλήθεια είναι πως λίγο πολύ κάθε λόγος είναι στην πραγματικότητα ένας άνθρωπος που την πλήγωσε ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Το bullying είναι ολοφάνερο και τόσο ωμό, όσο είναι και στην πραγματικότητα.
Η πρωταγωνίστρια δεν ξύπνησε ξαφνικά μια μέρα και αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή της. Οι φίλοι της την πρόδωσαν, άλλοι της κόλλησαν την ρετσινιά της "εύκολης" χωρίς να της αρμόζει, κανένας -σχεδόν- δεν γύρισε να την υπερασπιστεί και να την πιστέψει, ενώ εκείνη βούλιαζε μέρα με τη μέρα σε ένα βούρκο, που η ίδια δεν είχε καμία ευθύνη γι'αυτόν. Απλώς τόλμησε να εμπιστευτεί ανθρώπους κι εκείνοι την πρόδωσαν. Αυτό ήταν το μοναδικό της "λάθος".
Πόσο θλιβερό ακούγεται αυτό; Πώς μπορούμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε σε έναν κόσμο που η εμπιστοσύνη σκοτώνει; Πόσοι είναι εκείνοι που έχουν αμέτρητα διαμπερή τραύματα από τις μαχαιριές που δέχονται καθημερινά; Άπειροι δυστυχώς.
Κι όμως δεν επιλέγουμε να είμαστε ευγενικοί με τους άλλους. Έχουμε την τάση να βγάζουμε μια κακιά προς τα έξω, να μοιράζουμε σχόλια που -ίσως- μας φαίνονται "αθώα", όμως αν συσσωρευτούν μπορούν να σκοτώσουν. Ναι, δυστυχώς εδώ δεν υπάρχουν εισαγωγικά, γιατί όντως σκοτώνουν. Και δεν είναι καθόλου ακραίες αυτές οι περιπτώσεις. Επειδή δεν κόβουν όλοι τις φλέβες τους, δεν σημαίνει πως δεν υποφέρουν, πως δεν είναι νεκροί εσωτερικά, πως δε νιώθουν χαμένοι και ξένοι σε αυτόν τον κόσμο.
Βγείτε έξω. Πείτε μια καλημέρα. Μοιράστε χαμόγελα. Έστω μόνο ένα χαμόγελο. Αποδεχτείτε την διαφορετικότητα. Αγκαλιάστε την ιδέα της. Γιατί δηλαδή το διαφορετικό να είναι αιτία για μίσος; Πως θα συνεχιζόταν η διαιώνιση του είδους μας αν είμασταν όλοι ίδιοι; Είναι αυτονόητο πως θα είχαμε εξαφανιστεί χιλιάδες χρόνια πριν. Είναι κρίμα να είμαστε μόνοι ανάμεσα σε μόνους.
Γιατί να ξεσπάμε στους άλλους; Γιατί τόση εκμετάλλευση; Γιατί τόση ζήλια; Γιατί τόσος φόβος; Γιατί τόσα "γιατί";
Η εφηβεία μπορεί να αποβεί σε μια τόσο μαρτυρική περίοδο. Μπορεί η πλειονότητα -πρακτικά- να επιβιώνει, όμως όλοι έχουμε πάνω μας τα σημάδια της. Και τα κουβαλάμε μαζί μας μια ζωή. Και μπαίνουμε σε έναν ατελείωτο φαύλο κύκλο και πληγώνουμε ο ένας τον άλλον, γιατί πλέον έτσι είθισται. Γινόμαστε ενήλικες με πληγές και απωθημένα και έχουμε μια επίκτητη τάση στην κακομεταχείριση, την εκμετάλλευση, τον εξευτελισμό και το βάδισμα επί πτωμάτων για μία επιδιωκόμενη ανέλιξη που δεν έρχεται ποτέ.
Αντ' αυτού παλεύουμε να βγούμε από έναν βούρκο που έχουμε οι ίδιοι δημιουργήσει και βουλιάζουμε όλο και γρηγορότερα, όλο και περισσότερο, μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, λεπτό με το λεπτό.
Η σειρά αυτή έχει σκοπό τον προβληματισμό. Και σε μένα όπως είναι ολοφάνερο πέρασε το μήνυμα της και τον σκοπό της. Από τη μια προβληματίστηκα και μπήκα σε μια διαδικασία τόσο σκέψης όσο και αλλαγής κι από την άλλη ένιωσα τόσο ευγνώμων για ό,τι έχω στη ζωή μου. Είναι μεγάλη λύτρωση και ανακούφιση να νιώθεις ευγνωμοσύνη και -όσο γίνεται- πληρότητα με τις πληγές και τις απώλειές σου.
Όλοι ζούμε καθημερινά με τους δαίμονες μας, τα λάθη μας, τις ανασφάλειες και τη μοναξιά μας. Στο χέρι μας είναι να κάνουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο, χαρίζοντας απλά ένα χαμόγελο ή λέγοντας απλά μια καλημέρα. Για κάποιον μπορεί έτσι να ξεκινήσει μια νέα μέρα με λιγότερο μαύρο και σκοτάδι στη ζωή του. Βοήθησε όσο μπορείς να διαδοθεί το φως στις ζωές των ανθρώπων.
Αν φωτίσεις εσύ κάποιον, τότε κι εσύ αργά ή γρήγορα θα νιώσεις πάνω σου τη ζεστασιά αυτού του φωτός. Ή τουλάχιστον θα έχεις προσπαθήσει για έναν καλύτερο κόσμο και ένα καλύτερο σήμερα -όχι αύριο- με λιγότερη κακία και περισσότερη αγάπη, συμπόνοια, κατανόηση και εμπιστοσύνη.
Ελπίζω να μη σας κούρασα με την πολυλογία και τις σκόρπιες αυτές μου σκέψεις. Ευχαριστώ όσους έφτασαν μέχρι εδώ και δεν μπήκαν στον πειρασμό να κλείσουν το άρθρο, επειδή περιείχε μεγάλη δόση αλήθειας για την πραγματικότητα.
Υ.Γ. Η σειρά είναι ένα αριστούργημα και ανυπομονώ για τη συνέχειά της. Καλές προβολές με...πολλή τροφή για σκέψη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Ουρακοσχόλιο