Εμείς με τα ατελείωτα ψυχολογικά κι εσείς που μπλέκετε μαζί μας

Είναι κάτι ψυχές εκεί έξω με ανασφάλειες, άτομα σκεπτόμενα και λίγο διαφορετικά. Ξέρετε εκείνοι που όταν νιώσουν κάτι άξιο αναφοράς δε θα το πουν, αλλά θα το γράψουν σε ένα άγνωστο για τους γνωστούς τετράδιο ή μπλογκ.

Περίεργα πλάσματα αυτά. Χαμογελάνε τόσο όμορφα και τα μάτια τους -αν και βαρετά καφέ συνήθως- λάμπουν πιο πολύ κι από ένα σπάνιο γαλαζοπράσινο μάτι με σμαραγδένιες αποχρώσεις. Είναι εκείνα τα παιδιά τα μελαγχολικά, που έχουν έναν έμφυτο προβληματισμό βαθιά ριζωμένο μέσα τους και τον βλέπει κανείς στο πρόσωπό τους. Όχι δεν είναι καταθλιπτικά, δεν είναι μονόχνοτα και σε καμία περίπτωση βαρετά. Απλώς χρειάζονται λίγο παραπάνω χρόνο για να νιώσουν ασφάλεια και να ανοιχτούν. Άπαξ και ανοιχτούν όμως, η μεταμόρφωση αυτή αξίζει όλα τα χαμόγελα και τις αγκαλιές του κόσμου.

Όταν παίρνουν αυτήν την απόφαση να αποκαλύψουν στους άλλους τι κρυβόταν τόσο καιρό κάτω από αυτό το καβούκι και το θλιμμένο πρόσωπο, σημαίνει πως έχουν αξιολογήσει την κατάσταση και είναι έτοιμοι να ρισκάρουν και να νιώσουν. Δένονται λοιπόν, χωρίς εκπτώσεις και δισταγμούς. Τα δίνουν όλα για όλα, μα έχουν ένα μικρό "ελάττωμα". Περιμένουν και την αντίστοιχη αντιμετώπιση. Οι επενδύσεις, φίλοι μου, γίνονται με σκοπό το κέρδος. Δίνω το είναι μου για να μου δώσεις κι εσύ το δικό σου. Σου χαμογελάω για να χαμογελάσουμε παρέα. Σου μιλάω για τους δαίμονές μου όχι για να φρικάρεις και να το βάλεις στα πόδια. Σου ανοίγομαι, επειδή σε εμπιστεύομαι πως δε θα με κρίνεις, δε θα είσαι σαν τους άλλους, δε θα φύγεις. Σου χαρίζω όλα τα αποθέματα αγάπης μου, γιατί ελπίζω βαθιά μέσα μου πως αυτά θα πολλαπλασιαστούν. Δεν περιμένω να τα πάρεις και να τα πετάξεις στον κάλαθο των αχρήστων.

Υπάρχουν τρεις εκδοχές σε αυτό το ρίσκο. Νούμερο ένα και πιο ανώδυνο: τρως τη χυλόπιτά σου από την αρχή και βλέπεις το πραγματικό ποιόν του ανθρώπου απέναντί σου. Ναι, δεν αντιλέγω πονάει και σου δίνει για άλλη μια φορά την επιβεβαίωση που δεν αναζητούσες καθόλου. Σου δείχνει το μονόδρομο για την επιστροφή στις παλιές κλειστές εποχές.

Νούμερο δύο το ιδανικό κι απόλυτο: αποκτάς ξαφνικά ένα σύμμαχο στη ζωή -φίλο ή σύντροφο- που σε καταλαβαίνει δε σε κρίνει και τα ψυχολογικά σου πλέον είναι και δικά του. Όχι, επειδή δεν έχει κι εκείνος τα δικά του, αλλά γιατί η σχέση σας έχει σωστά θεμέλια και βασίζεται στο πολυπόθητο "πονάς εσύ πονάω κι εγώ".  Αν έχετε ήδη βρει αυτόν τον άνθρωπο μην σταματήσετε ποτέ να του δείχνετε ποσό σημαντικός είναι. Να του δίνετε αγάπη και χρόνο. Γιατί αυτά πάνε μαζί. Να τους κάνετε να νιώθουν μοναδικοί καθημερινά. Όχι για επιβεβαίωση, αλλά γιατί όλα έτσι θα είναι ευκολότερα κι ο κόσμος λιγάκι πιο όμορφος.

"...παραμύθια μου'πες και τα πίστεψα 
παραμύθια ένα κι ένα..."

Νούμερο τρία και χειρότερο : βρίσκεις τον άνθρωπό σου (aka το νούμερο δύο από πάνω), τον εμπιστεύεσαι, σε εμπιστεύεται, δημιουργείτε το απόλυτο μαζί, από νερό και χώμα, και έρχεται η στιγμή που μένει μόνο η λάσπη από αυτή σας τη δημιουργία. Ναι σωστά μαντέψατε. Αυτοί είναι ο λόγος που έχει χαθεί η εμπιστοσύνη σήμερα. Που οι άνθρωποι είναι πιο κλειστοί κι από τα σαλιγκάρια. Που η καχυποψία έχει καταπιεί όλα τα αλλά συναισθήματα. Που τα χαμόγελα κοντεύουν να γίνουν είδος υπό εξαφάνιση. Που γαμιέται ο Δίας, το σύμπαν και κάθε άλλη υπεράνθρωπη οντότητα.

"...παραμύθια μου'πες και τα πίστεψα

για να ζήσω τ’ όνειρό μου,

σ'αγαπούσα μα δεν αγαπήθηκα

κι είναι το παράπονό μου..."

Τι ύπουλα πλάσματα κι αυτά; Σε πλησιάζουν τόσο ένθερμα, ρίχνουν τις άμυνες σου, σε δελεάζουν να τα εμπιστευτείς, σου το παίζουν διαφορετικοί -μεταξύ μας είναι, αλλά όχι έτσι όπως νομίζεις- και αφού σου ρουφήξουν το αίμα σου γυρνάνε την πλάτη, επειδή ξαφνικά θυμήθηκαν πως οι ανασφάλειές σου δε σε κάνουν διαφορετικό. Τα θλιμμένα σου μάτια δεν χαρίζουν γοητεία. Το τρεμάμενο άγγιγμά σου δεν είναι πια μοναδικό. Το συνοφρυωμένο σου πρόσωπο δεν είναι άξιο προσοχής. Δε σε θέλουν πια. Είσαι καταθλιπτικός και τους ρίχνεις. Κουράστηκαν λένε. Όλα ήταν διαφορετικά στην αρχή λένε.

"...ύστερα τα είδα και λυπήθηκα

σ'ένα δρόμο πεταμένα..."

Όλα κι όλα κύριος, αλλά ίδιος ήμουν και τότε. Άνθρωπος με τα όλα μου. Εγώ, οι φόβοι μου και τα προβλήματά μου. Επειδή εσύ κώλωσες στο ξαφνικό, δε θα χρεωθούμε και το φταίξιμο. Όχι πως έχει και καμία σημασία. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Αυτό που οφείλουμε όμως στον εαυτό μας είναι να ξαναπροσπαθήσουμε. Να μην αφήσουμε αυτό το χαστούκι να μας κρατήσει πίσω μαζί με τα άλλα που έχουν προηγηθεί. Ζωή χωρίς απογοήτευση είναι νησί χωρίς θάλασσα. Δε γίνεται!

"...είσαι στο γκρεμό, 

στο κενό

σου γυρνάνε τις πλάτες,

οι μεγάλες αγάπες..."

Η ουσία έγκειται στην αποδοχή και τη συγχώρεση. Τα ζώα, ζώα είναι και δεν πρόκειται να αλλάξουν. Άπαξ και είσαι καλά με τον εαυτό σου και τα λάθη σου μη φοβάσαι τίποτα. Μάθε από αυτά και βάλε πλώρη για τα επόμενα. Ύστερα από μια αλυσίδα λαθών, ίσως δεις το σωστό να σε περιμένει στην αποβάθρα. Κι αν δυσκολεύεσαι τώρα να το δεις δεν πειράζει. Έχε πίστη και εμπιστοσύνη στο αύριο. Ίσως τότε όλα να είναι λίγο καλύτερα.

"...κι όταν θα με δεις
να μην πεις
πως μπορείς να με σώσεις,
θα με σκοτώσεις..."

Τα "Παραμύθια" του Νταλάρα και της αγαπημένης μου Μελίνας για σήμερα λοιπόν. Στίχοι Ελένη Γιαννατσούλια, μουσική Ανδρέας Κατσιγιάννης. Ακούστε, σκεφτείτε κι ελπίζω να μην ταυτιστείτε. 

Υ.Γ. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς τυχαία και ο συντάκτης αυτού του άρθρου δε φέρει καμία ευθύνη επί τούτου. Ή μήπως όχι;!