Τόλμα να είσαι ο εαυτός σου και μη δίνεις δεκάρα για τη γνώμη των άλλων

Ζούμε σε μια κοινωνία που το διαφορετικό σοκάρει και απορρίπτεται. Ο ρατσισμός μαστίζει τη χώρα μας -και όχι μόνο-, αλλά εγώ εδώ έχω μεγαλώσει και για εδώ θα μιλήσω σήμερα.

Πόσο στενόμυαλοι είναι οι άνθρωποι; Από που να το πιάσεις και που να το αφήσεις. Φυλετικός ρατσισμός; Σεξισμός; Ομοφοβία; Μπαίνουμε κι εμείς, κι οι σκέψεις μας σε καλούπια και κλεινόμαστε μέσα σε μικρά κουτάκια που τα λένε στερεότυπα. Ακουστά θα τα έχετε σίγουρα. Και το αστείο πιο είναι; "Στην Ελλάδα δεν είμαστε ρατσιστές. Είμαστε "Δεν είμαι ρατσιστής αλλά..." διάβασα κάπου τις προάλλες. Αυτή η φράση νομίζω πως αντικατοπτρίζει τόσο πολύ την ελληνική πραγματικότητα γύρω από το ζήτημα του ρατσισμού, των στερεοτύπων και των διακρίσεων.

Κοινώς πετάμε από πάνω μας τη ρετσινιά του ρατσιστή, γιατί σήμερα δεν είναι προσόν το να είσαι, αλλά από την άλλη κάνουμε διακρίσεις με το τσουβάλι. Ακούμε πράγματα του τύπου "Δεν έχω θέμα με τους Αλβανούς, με τους γκέι, με τους ανάπηρους, απλά δε θέλω να συναναστρέφομαι μαζί τους." Αν βρίσκετε λογική στην παραπάνω φράση, τότε έχουμε πρόβλημα.

Αν και σήμερα, όπως ξαναείπα, είναι ντροπή να είσαι ρατσιστής, ομοφοβικός, σεξιστής και πάει λέγοντας, κρυβόμαστε όλοι πίσω από ένα μικρό "αλλά" και ταυτόχρονα τόσο μεγάλο. Δε θυμάμαι που το άκουσα και από ποιον, αλλά πολλοί λένε πχ "Δε με νοιάζει, τι κάνει ο άλλος στο κρεβάτι του".

Φίλε μου, ο έρωτας, η αγάπη, η συντροφικότητα και κάθε άλλο όμορφο συναίσθημα δεν εκδηλώνεται μόνο στο κρεβάτι. Θα το δεις παντού, στο μετρό, στην ουρά, στη στάση, στην πλατεία. ΠΑΝΤΟΥ! Τότε τι; Θα πας εκεί και θα πεις στον άλλον "Τράβα σπίτι σου στο κρεβάτι σου, γιατί μου χαλάς την αισθητική;" Ναι, μερικοί που έχουν τα κότσια θα το κάνουν. Οι πολλοί όμως που "δεν είναι ρατσιστές" απλώς θα αρχίσουν τους ψιθύρους και τα επικριτικά βλέμματα. Αλλά γενικά δεν τους κατατάσσει αυτό σε αυτήν την κατηγορία...

Να γελάσει κανείς ή να κλάψει με την τραγικότητα της κατάστασης; Προβληματίζομαι, γιατί πρόσφατα διάβαζα για τα αιτία των στερεοτύπων και των προκαταλήψεων και πραγματικά είναι τόσα πολλά και διαφορετικά. Γνωστικά, οικονομικά, ψυχολογικά και δε συμμαζεύεται.

Είναι φοβερό πως ο ίδιος μας ο εγκέφαλος είναι συνηθισμένος να κάνει ομαδοποιήσεις και αυθαίρετες γενικεύσεις. Βέβαια, αν και αρχίζει το πράγμα εκεί δεν τελειώνει κιόλας. Η παιδεία μας είναι το θέμα. Μαστιζόμαστε από συναισθήματα ανωτερότητας και σνομπάρουμε τους άλλους -οποίοι κι αν είναι αυτοί- για να βγούμε εμείς μπροστά. Ή καλύτερα από πάνω. Γιατί μιλάμε για τη διαδικασία που πατάμε τους άλλους για να αναδειχθούμε εμείς. Λες και έχουμε μεγαλύτερη αξία από έναν άλλον άνθρωπο.

Σε περίπτωση που δεν το έχεις καταλάβει, εσύ που με διαβάζεις ή ο οποιοσδήποτε, ΕΊΜΑΣΤΕ ΌΛΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ. Ναι, το ξέρω πως σοκάρεσαι που μας έβαλα όλους στο ίδιο σακί μαζί με όλες τις μειονότητες, όλα τα θρησκεύματα, όλους τους σεξουαλικούς προσανατολισμούς, όλα τα φύλα και όλες τις προτιμήσεις σε οποιοδήποτε τομέα. Get over it!

Μαντέψτε ποιος χαλάει την αισθητική της ανθρωπότητας. Αυτός που κρίνει ή αυτός που κρίνεται;

Σήμερα όλοι έχουμε τους λόγους μας να έχουμε ψυχολογικά προβλήματα για χίλιους, ίσως και παραπάνω, λόγους. Κρυβόμαστε και καταπιέζουμε συναισθήματα για να αρέσουμε στους άλλους, ενώ θα έπρεπε να έχουμε ως προτεραιότητά μας να αρέσουμε στον εαυτό μας.

Και τώρα που είπα ψυχολογικά προβλήματα. Εσύ με το μικρό και φτωχό σου μυαλουδάκι μάθε ότι δεν έχουν όλοι σχιζοφρένεια. Δεν είναι όλοι "τρελοί". Άλλο πράγμα το ένα, άλλο το άλλο. Άνοιξε και κανένα βιβλίο εσύ εκεί έξω και μορφώσου. Πόσοι άνθρωποι άραγε νιώθουν την ανάγκη να μιλήσουν κάπου, να εκφραστούν, να βγάλουν στην επιφάνεια τον καταπιεσμένο τους εαυτό σε έναν ψυχολόγο, αλλά δεν το κάνουν για να μην τους κολλήσει η κοινωνία την ταμπέλα του "προβληματικού"; Άπειροι, θα σας απαντήσω.

Και το καλύτερο; Αν δεν είσαι άτομο που πας κόντρα στο διαφορετικό, τότε η "διάγνωσή" σου έχει ήδη βγει. "Να δεις που είναι κι αυτός και το κρύβει. Αλλιώς γιατί τόση υποστήριξη στους ανώμαλους;". Είναι εντελώς ξεκάθαρο δηλαδή και βάσιμο, ότι όποιος δεν είναι πχ ομοφοβικός είναι κι αυτός ομοφυλόφιλος. Δε ξέρω ποιος είναι ο κοντινότερος γκρεμός να πάω να πέσω. Αλλά νομίζω πως ακόμα και τότε, δεν θα πάψω να ακούω αυτές τις σαχλαμάρες.

Παρόλα αυτά, δεν υποστηρίζω ότι είναι εύκολο κανείς να αποβάλει τα στερεότυπα από πάνω του. Αυτό ισχύει για όλους, για εμένα, για εσένα για τον οποιονδήποτε. Είναι πολύ πιο εύκολο να βάλει κανείς όλους τους άλλους σε ένα τσουβάλι παρά να κάτσει να επεξεργαστεί τον καθένα ξεχωριστά. Αυτό καταναλώνει πολλή ενέργεια και σκέψη.

Αν όμως έχεις επίγνωση του ότι γίνεσαι κακός απέναντι στους άλλους και ότι βασίζεσαι σε προκαταλήψεις, έχεις κάνει ένα πολύ μικρό βηματάκι στο να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Κι αυτό γιατί το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κατέχει ο καθένας για τον εαυτό του είναι η αυτογνωσία.

Συμπεράσματα : Αρχικά, να είσαι ο εαυτός σου no matter what. Να τη βράσεις την αποδοχή ρε φίλε, αν δεν πρόκειται γι’ αυτό που πραγματικά είσαι. Γίνε περήφανος για την ταυτότητά σου όποια κι αν είναι αυτή. Δοκίμασε πράγματα για να βρεις τον εαυτό σου. Δεν είναι κακό και ίσα ίσα όλοι θα έπρεπε να έχουν τα κότσια και τη δύναμη να το κάνουν. Θες μπλε, φούξια, πράσινο μαλλί; Τι περιμένεις; Κάντο! Αν αρέσεις στους άλλους ξανθιά πχ, αλλά δεν αρέσεις σε εσένα τότε που κολλάς; Βάψτο ότι μα ότι χρώμα θες, κούρεψέ το όπως θες και γίνε αυτός που θες. Αν πριν σε ήθελαν εκατό και τώρα πέντε, σου εγγυώμαι πως δεν τους είχες ποτέ ανάγκη αυτούς τους εκατό. Δεν μπόρεσες ποτέ πραγματικά να βασιστείς πάνω τους. Όποιος σε νοιάζεται πραγματικά δε θα κολλήσει ούτε στην εξωτερική σου εμφάνιση ούτε στις προτιμήσεις σου γενικά.

Να τολμάς να υψώνεις το ανάστημά σου και να είσαι περήφανος γι’ αυτό!

"Really don't care" κραυγάζει η Demi Lovato στο L.A. Pride το 2014. Εσύ γιατί νοιάζεσαι ακόμα;

Να σας πω δυο λόγια για εκείνη. Πάσχει από διπολική διαταραχή και είχε μπει σε κέντρο απεξάρτησης από ουσίες στο παρελθόν. Γενικά, υποστηρίζει πολύ τη διαφορετικότητα και σε κάθε της συναυλία τονίζει πως κανείς δεν είναι μόνος εκεί έξω. Λέει πως και η ίδια, αν είχε το θάρρος να μιλήσει και να ζητήσει βοήθεια δε θα έφτανε σε εκείνο το σημείο. Όμως ποτέ δεν είναι αργά!

Έχει κάνει μεγάλες επιτυχίες στο χώρο της μουσικής. Η ίδια γράφει, συνθέτει και τραγουδάει. Η φωνή της αποτελεί μια χαρακτηριστική σφραγίδα στο χώρο της pop και αξίζει κανείς να την ακούσει.

Τουλάχιστον όλοι μας έχουμε τη μουσική. Ας εμπνευστούμε μαζί κι ας κάνουμε ένα μικρό βήμα για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.