Η μονοτονία των συναισθημάτων μου τελευταία, ξεπερνάει ακόμα και τη μονοτονία των ίδιων των λέξεων μου. Καθώς αν το παρατηρήσει κάποιος, κάθε κείμενο, κάθε ποίημα, κάθε στίχος..Κρύβουν γραμμές αφιερωμένες σε εκείνον. Ένα μονότονο συναίσθημα, αποτυπωμένο σε γραμμές. Νομίζοντας πως έτσι θα φύγει. Πως θα αποκτήσει πνοή. Πώς θα χρωματίσω έστω και αδύναμα την ίδια μου τη θλίψη.. Και εν τέλη αδειάσω από όλα αυτά που γδέρνουν τη σκέψη μου.
Μα δες με, ένα χρόνο τώρα γράφω. Ένα χρόνο τώρα Ματώνω τη ψυχή μου για την ίδια μου τη μούσα. Την αναζητάω σε στενά που χάσανε τον ήλιο. Σε ανθρώπους που δεν έχουν πλέον φλόγα. Βλέπω πως παγώνω με το χρόνο, μα δεν έχω επιλογή. Παγιδευμένη σε ένα λαβύρινθο που δεν έχω τρόπο να ξεφύγω.
Και έτσι αποτυπώνω την τρεμάμενη φωνή μου σε σελίδες κενές. Τις γεμίζω γράφοντας για σένα,
όπως θα ήθελα να γεμίσει κάποιος και το δικό μου κενό που μεγάλωσε μέσα μου, εκείνη τη μέρα που αποφάσισες να φύγεις.
Μα νομίζω έχω ξαναγράψει κάτι παρόμοιο. Είμαι σίγουρη πως σε κάποιο ξεχασμένο κείμενο το έχω αναφέρει. Πάλι επαναλαμβάνομαι. Πάλι καταλήγουμε στην ίδια μονοτονία. Για άλλη μια φορά κατέληξα να γράφω για σένα. Διαφορετικές λέξεις, που περιγράφουν το ίδιο συναίσθημα. Ένα συναίσθημα τόσο αποπνικτικό, που ακόμα με στοιχειώνει τις νύχτες που με βρίσκει μόνη.
Πλέον δεν είμαι καν ελεύθερη στα ίδια μου τα κείμενα. Αιχμάλωτη μιας μούσας, ενός ατόμου που το βρήκα αδιάφορο απέναντι σε όσα έγραψα με σκέψη εκείνο. Ενός ανθρώπου παγωμένου που δεν άξιζε ούτε μια τελεία, πόσο μάλλον μία λέξη ή ίσως μια πρόταση.
Μα ποιον κοροϊδεύω; Για ποια πρόταση μιλάω; Έχω ένα τετράδιο λερωμένο με ανείπωτα λόγια και συναισθήματα. Όλο γεμάτο, μα ακόμα δεν χώρεσε όσα έχω στο μυαλό μου. Ένα κομμάτι της ψυχής μου, σκορπισμένο σε σελίδες. Καλά κρυμμένο, μη το βρει και μου το κλέψει και αυτό. Όπως έκλεψε τις σκέψεις μου.
Έχεις νιώσει ποτέ αυτό το μονότονο συναίσθημα; Δε σε πνίγει μια κατάσταση ή ένα γεγονός, μα κάποιος άνθρωπος. Ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Πώς γίνετε κάποιος να έχει τόση επιρροή πάνω σου; Είμαι η μόνη που το αναρωτιέται αυτό; Μερικές φορές νιώθω πως είμαι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που νιώθει έτσι, αλλά κατά βάθος ξέρω πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Όλοι έχουμε τις δικές μας μονότονες στιγμές να αντιμετωπίσουμε, τις δικές μας μόνότονες σκέψεις που ελέγχονται από το ίδιο μοτίβο σκέψεων.. Και το μόνο αντίδοτο σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι να βρεθεί τρόπος να δούμε τις διαφορετικές αποχρώσεις που είναι κρυμμένες πίσω από αυτό που μας πνίγει. Εν τέλη τίποτα δεν είναι πραγματικά μονότονο, ακόμα και το μαύρο έχει διαφορετικές αποχρώσεις αναλόγως πως και από που θα το κοιτάξεις.
Το σημερινό τραγούδι είναι το Monotonia των The Glowers. Ένα Αμερικάνικο, πενταμελλές συγκρότημα που ιδρύθηκε το 2016.
Μα δες με, ένα χρόνο τώρα γράφω. Ένα χρόνο τώρα Ματώνω τη ψυχή μου για την ίδια μου τη μούσα. Την αναζητάω σε στενά που χάσανε τον ήλιο. Σε ανθρώπους που δεν έχουν πλέον φλόγα. Βλέπω πως παγώνω με το χρόνο, μα δεν έχω επιλογή. Παγιδευμένη σε ένα λαβύρινθο που δεν έχω τρόπο να ξεφύγω.
Και έτσι αποτυπώνω την τρεμάμενη φωνή μου σε σελίδες κενές. Τις γεμίζω γράφοντας για σένα,
όπως θα ήθελα να γεμίσει κάποιος και το δικό μου κενό που μεγάλωσε μέσα μου, εκείνη τη μέρα που αποφάσισες να φύγεις.
Μα νομίζω έχω ξαναγράψει κάτι παρόμοιο. Είμαι σίγουρη πως σε κάποιο ξεχασμένο κείμενο το έχω αναφέρει. Πάλι επαναλαμβάνομαι. Πάλι καταλήγουμε στην ίδια μονοτονία. Για άλλη μια φορά κατέληξα να γράφω για σένα. Διαφορετικές λέξεις, που περιγράφουν το ίδιο συναίσθημα. Ένα συναίσθημα τόσο αποπνικτικό, που ακόμα με στοιχειώνει τις νύχτες που με βρίσκει μόνη.
Πλέον δεν είμαι καν ελεύθερη στα ίδια μου τα κείμενα. Αιχμάλωτη μιας μούσας, ενός ατόμου που το βρήκα αδιάφορο απέναντι σε όσα έγραψα με σκέψη εκείνο. Ενός ανθρώπου παγωμένου που δεν άξιζε ούτε μια τελεία, πόσο μάλλον μία λέξη ή ίσως μια πρόταση.
Μα ποιον κοροϊδεύω; Για ποια πρόταση μιλάω; Έχω ένα τετράδιο λερωμένο με ανείπωτα λόγια και συναισθήματα. Όλο γεμάτο, μα ακόμα δεν χώρεσε όσα έχω στο μυαλό μου. Ένα κομμάτι της ψυχής μου, σκορπισμένο σε σελίδες. Καλά κρυμμένο, μη το βρει και μου το κλέψει και αυτό. Όπως έκλεψε τις σκέψεις μου.
Έχεις νιώσει ποτέ αυτό το μονότονο συναίσθημα; Δε σε πνίγει μια κατάσταση ή ένα γεγονός, μα κάποιος άνθρωπος. Ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Πώς γίνετε κάποιος να έχει τόση επιρροή πάνω σου; Είμαι η μόνη που το αναρωτιέται αυτό; Μερικές φορές νιώθω πως είμαι ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο που νιώθει έτσι, αλλά κατά βάθος ξέρω πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Όλοι έχουμε τις δικές μας μονότονες στιγμές να αντιμετωπίσουμε, τις δικές μας μόνότονες σκέψεις που ελέγχονται από το ίδιο μοτίβο σκέψεων.. Και το μόνο αντίδοτο σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι να βρεθεί τρόπος να δούμε τις διαφορετικές αποχρώσεις που είναι κρυμμένες πίσω από αυτό που μας πνίγει. Εν τέλη τίποτα δεν είναι πραγματικά μονότονο, ακόμα και το μαύρο έχει διαφορετικές αποχρώσεις αναλόγως πως και από που θα το κοιτάξεις.
Το σημερινό τραγούδι είναι το Monotonia των The Glowers. Ένα Αμερικάνικο, πενταμελλές συγκρότημα που ιδρύθηκε το 2016.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Ουρακοσχόλιο