Μια καμένη οθόνη στάθηκε αφορμή να αποτραβηχτώ από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις τελευταίες μέρες. Κι αυτό σε βάζει σε σκέψεις. Βλέπεις ποιοι θα μπουν στον κόπο να σε πάρουν ένα τηλέφωνο, ποιοι θα στείλουν μήνυμα, ποιοι δε θα νοιαστούν και ποιοι δεν θα αντιληφθούν καν την απουσία σου.
Κατέληξα να μιλάω με ένα άτομο -που στο παρελθόν με πούλησε- για τα τωρινά μου προβλήματα και πήρα μια απάντηση του τύπου "Εντάξει τι να κάνουμε; Έτσι είναι η ζωή, εσύ προσπαθείς κι ό,τι βγει." Ω ναι, αν και δε μιλάμε πια, πήρε χαμπάρι την απουσία μου και μάλιστα με αναζήτησε κιόλας. Το πιστεύω πως ανησύχησε κατά κάποιο τρόπο. Μου είχαν λείψει πολύ οι συζητήσεις μας. Μπορώ ακόμα και της ανοίγομαι τόσο αβίαστα σα να μην πέρασε μια μέρα.
Δυστυχώς, όμως, έχουν περάσει χρόνια και όχι απλά μέρες. Παρόλα αυτά τα προβλήματα μένουν ίδια. Κάποιος άλλος είναι ο ακροατής μα το φλέγον ζήτημα ξεπηδά σχεδόν ολόιδιο. Και σκέφτομαι εγώ τώρα πληκτρολογώντας: "Τι στο καλό κάνω λάθος;". Πώς καταλήγω πάντα μόνη εγώ κι οι σκέψεις μου; Γιατί, ενώ σε καταλαβαίνουν στην αρχή, σε αδειάζουν στην πορεία; Μόνο εγώ έχω μια ταμπέλα στο κούτελο που λέει: "περάστε και πληγώστε"; Ή μήπως υπάρχετε κι άλλοι λαβωμένοι εκεί έξω και κουνάτε καταφατικά το κεφάλι σας τώρα, γιατί βρήκατε τον εαυτό σας κάπου κρυμμένο στο κείμενο;
Ώρες και φορές όλοι το έχουμε σκεφτεί τι θα γινόταν αν εξαφανιζόμασταν. Ε λοιπόν, σήμερα είναι απόλυτα εφικτό αυτό χωρίς να χρειάζεται να πάρει κανείς τους δρόμους. Εισιτήρια ΚΤΕΛ με αναγραφόμενο έναν άγνωστο προορισμό δεν είναι πλέον απαραίτητα συστατικά μιας "εξαφάνισης". Αρκεί απλά να πατήσεις ένα κουμπί. Ξέρεις "Αποσύνδεση". Κι ύστερα θα καταλάβεις πολλά...για πολλούς.
Δεν πρέπει να λυγίσετε όμως τις πρώτες ώρες. Μην κάνετε σαν ναρκομανείς που αναζητούν διακαώς τη δόση τους. Το οξυγόνο και το νερό είναι τα αναγκαία για την επιβίωση, όχι το Facebook. Επίσης, αν σας έρθουν απλά καθημερινά μηνύματα δίχως ίχνος ανησυχίας ή έστω απορίας για το τι συμβαίνει, μη γελιέστε. Αυτά δεν μετράνε καν. Ή μάλλον μετράνε, αρνητικά. Μη σας πω περισσότερο κι από την απόλυτη σιγή.
"Και θα χαθώ" λοιπόν το τραγούδι μας για σήμερα.
Πρώτη εκτέλεση Ισιδώρα Σιδέρη. Στίχοι, Κυριάκος Ντούμος, αυτός ο φοβερός στιχουργός
που αγαπώ πολύ καθώς έχει γράψει πολλά αγαπημένα μου τραγούδια της Μελίνας
Ασλανίδου. Μουσική, ο ένας και μοναδικός Λάκης Παπαδόπουλος. Εγώ θα σας αφήσω
την εκτέλεση της Ελεονώρας Ζουγανέλη, που αγαπώ, από μια φοβερή συναυλία στον κήπο του
Μεγάρου Μουσικής Αθηνών το Σεπτέμβρη του '14.
Κάντε το κι εσείς αυτό το "πείραμα". Τα προγνωστικά, λένε, πως θα καταλάβετε πολλά. Αν ο αριθμός των μηνυμάτων είναι μικρός ως ανύπαρκτος, μη σας πάρει από κάτω. Και μόνο που υπάρχει αριθμός και δεν είναι το 0, τότε έχετε τόσους λόγους να είστε ευτυχισμένοι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Ουρακοσχόλιο