Όταν σε αδειάζει αυτός που σε γέμιζε

Είναι άλλο ένα ξημέρωμα που ακούω ένα κομμάτι στην επανάληψη κι απλά σκέφτομαι... -Αν ταυτίστηκες με αυτήν την πρόταση τότε συνέχισε να διαβάζεις.- Νιώθω τόσο κενή, τόσο μισή. Τα πράγματα δεν εξελίσσονται ποτέ -σχεδόν- όμορφα για εμένα. Πάντα κάτι με βασανίζει. Και δεν εννοώ κάτι απλό, κάτι καθημερινό. Δεν μιλάω ούτε για το τι θα φορέσω αύριο ούτε για το πως θα πάει το διάβασμα.

Οι σκέψεις μου στροβιλίζονται γύρω από εκείνα τα "γιατί" που με στοιχειώνουν. Γύρω από την απουσία που με περιζώνει και τους αποχωρισμούς που μου επέβαλε η ζωή να υποστώ.

Αχ πόσο πονάνε ορισμένοι στίχοι! Πόσο σε αδειάζουν ορισμένα πρόσωπα. Ξέρετε εκείνα που κάποτε σε γέμιζαν τόσο ασφυκτικά. Εκείνα που κοιτούσες ψηλά και έλεγες "ευχαριστώ, ειλικρινά ευχαριστώ που ζω ό,τι ζω με αυτούς που τα ζω." Πόσο μας αδειάζουν κάποιες καταστάσεις. Πόση αδικία. Πόση κακία. Πόση ζήλια. Πόση απογοήτευση. Και σκέφτομαι, να κλάψω; Αξίζει; Και μετά τι;

Εγώ, ο τοίχος και το αιώνιο κενό μου...

Υ.Γ. Βρήκα αυτές μου τις σκέψεις κάπου γραμμένες και είπα να τις μοιραστώ μαζί σας σήμερα. Δεν το αξίζουν κάποια άτομα τόσο ενδιαφέρον -αυτό είναι το μόνο σίγουρο-, μα εξακολουθούν να έχουν εξουσία πάνω μας. Όχι όμως για πολύ.

Καλή ακρόαση με το "Ένα γράμμα" από τον Νότη Σφακιανάκη...